‘Vijftien gewone burgers in de uitdaging van hun leven. Een opleiding van de special forces. Wie is fysiek en mentaal sterk genoeg. Wie haalt het einde?’. Kamp van Koningsbrugge. Een programma waar ik graag naar kijk. Commando-principes toepassen in je werk of privéleven. Het inspireert en motiveert. Iets voor gebiedsontwikkeling?
Als gebiedsontwikkelaars praten over ‘ploeteren’, dan moet ik soms glimlachen. Bij gebiedsontwikkeling is namelijk het merendeel van de tijd ‘proces’. Bij ploeteren denk ik vooral aan bloed, zweet en tranen. Fysiek doorgaan als alles tegenzit. ‘Je zit op slechts 40 procent van je kunnen!’ volgens het programma. Gekscherend zit een gebiedsontwikkelaar veelal met laptop achter een bureau of in een vergadering.
Laatst gaf ik een presentatie over mijn werk in de klas van mijn dochtertje. ‘Ben je architect? Ben je stedenbouwer? Ben je ingenieur? Oh, dus je bent bouwvakker?’. Vier keer nee. ‘Wat ben je dan wel?’. Tja, hoe leg je een kantoorbaan uit. Iets met proces, coördinatie en aanjagen. Ik denk soms aan mijn vader die jarenlang bij Philips in de fabriek werkte. ‘Kijk naar mijn handen, helemaal kapot. Zorg dat je een diploma hebt!’. Een kantoorbaan werd gezien als dé sleutel voor je toekomst.
Maar zijn de commando-principes dan helemaal niet toepasbaar? Gebiedsontwikkeling is veelal trekken aan een dood paard. Het is niet ongebruikelijk dat pas na tien jaar een project echt van kant komt. Daar heb je lange adem voor nodig. Gebiedsontwikkeling bestaat uit een veelheid aan stakeholders en belangen. Ik wil iets van jou, jij wilt iets van mij. Het beeld dat markt en overheid recht tegenover elkaar staan, wordt snel gemaakt terwijl dat niet altijd terecht is. Dé markt bestaat immers niet. Ook tussen marktpartijen zijn er vaak tegengestelde belangen en daardoor onenigheid. Daarbij hebben niet alle marktpartijen eenzelfde ‘DNA’. Als je wilt versnellen dan zou je daarom het liefst alles in je eentje willen doen, maar dat is helaas niet de realiteit. Samen kom je immers verder. Ook al is dat tien jaar later.
Je wilt een gebiedsontwikkelaar zijn, maar niet worden?
Geen motiverend perspectief voor de nieuwe generatie gebiedsontwikkelaars. Zij groeien immers op in een wereld met sociale media en snel succes halen. Zichtbaar impact maken. Een wereld waarin een diploma niet meer dé sleutel is voor een welvarend bestaan. Hoe houd je dan nog het hoofd koel? Jobhoppen is de weg van de minste weerstand. Je wilt een gebiedsontwikkelaar zijn, maar niet worden? Wat dat betreft is werken aan mentale weerbaarheid en veerkracht zoals commando’s iets waar we zeker van kunnen leren. Want een lang en frustrerend proces hoort er nou eenmaal bij. Gedegen onderbouwing van te maken keuzes is een zorgvuldig proces, wat resulteert in uiteindelijk onderling vertrouwen en draagvlak. Shortcuts bestaan gewoonweg niet, ongeacht de druk vanuit de samenleving voor versnelling van de woningbouwopgave.
Dit vergt vastberadenheid, met het team en samenwerkingspartners. Focus blijven houden op je einddoel en je concentreren op de volgende stap in het proces. Gewone gebiedsontwikkelaars in de uitdaging van hun leven. Wie haalt het einde?
